Të fyer e të poshtëruar

Fjodor DOSTOJEVSKI

Në të vërtetë isha gati t'i hidhesha. Nuk mund të përmbahesha më. Ai më jepte përshtypjen e një zvarraniku, të një merimange të stërmadhe që kisha aq shumë dëshirë ta shtypja...

Kënaqej me talljet që më bënte, luante me mua si macja me miun, duke menduar se unë isha i tëri nën pushtetin e tij. Mua më dukej (e kuptoja këtë), se ai kishte gjetur njëfarë kënaqësie, një tundim në poshtërsinë e vet, në këtë paturpësi, në këtë cinizëm, pas të cilit fshihte prej meje, në fund të fundit, maskën e vet.

Ai donte të kënaqej me habinë time, me tmerrin tim. Ai më përbuzte dhe tallej me mua. E kisha parandjerë që në fillim se e gjithë kjo kishte një qëllim të caktuar, por unë isha në kushte të tilla që më duhej ta dëgjoja deri në fund.

Kjo ishte në interes të Natashës dhe unë duhej të isha i vendosur në gjithçka dhe t'i duroja të gjitha, sepse ato çaste mund të ishin vendimtare.