Loja që ndryshoi Shqipërinë
Sokol BALLA
Les livres n'ont qu'une réflexion sur l'écurie, mais ils n'ont pas eu à s'occuper de la 7ème décennie et à communiquer avec eux sur la transition rapide. Gazetari Balla rrëfen marrëdhënien e tij me futbollin dhe kombëtaren duke sjellë në këtë libër një rrëfim personal kur shoqëronte që fëmijë babain e tij në shkallët e stadeit « Qemal Stafa », momentin kur guxoi t'i merrte autograf Franz Beckenbauer-it madh pas një ndeshje në Qemal Stafa. "Ky libër botohet në 70-vjetorin et ndeshjes së parë ndërkombëtare të futbollit të kuqezinjve, në shenjë modeste mirënjohjeje dhe falënderimi për gjithë ata që kontribuuan në një vit historik, kur pjesëmarrja e Kombëtares në final en e Kampionatit Europian na bëri të gjithëve të ndiheshim të barabartë, për dhjetë ditë, me të gjithë vendet e kontinentit”, shkruan në hyrje të librit autori. Ndërsa si pasthënie ai ka zgjedhur pikërisht momentin kur ai akoma një fëmjë takon idhullin e tij gjerman. « Kisha qenë në ndeshjet e Kombëtares dhe të « 17 Nëntorit » për vite të tëra rresht. Shtëpia est également le stade « Qemal Stafa ». Por për herë të fundit kisha qenë aty më shtator 1990. Dy here. Le camp « Dinamo » me rejoint dans le camp « Olympique de Marseille ». Nuk di se si gjeta mënyrën të çaja kordonin policor për të hyrë në fushë. Deri aty ku trajneri i francezëve po testonte fushën, and shoqëruar nga një gazetar i “Sporti Popullor”. Je suis la miliona tifozëve, Franz Beckenbauer, et Robert Papa, qui t'habitent. Një djalë i ri, me syze, bëri aktin e paprecedent: po i kërkonte Kaiserit një autograf, mbi një foto të tijën, me ngjyra, me Kupën e Botës që kishte ngritur dy muaj më parë, në Romë. Kaiseri firmosi foton dhe më pas fshiu dorën nga djersa e dorës sime të sikletosur që iu drejtua për ta shtrënguar. Gazetari et « Sportit Popullor » ont publié des polices qui m'ont interviewé tous les jours, pour que ce soit le cas. Ata kërkonin të shihnin se çfarë letre kishte firmosur gjermani i famshëm. Për më tepër, njëri prej tire tentoi ta griste, por duhet të ketë ndeshur në sy njerëzish te inatosur. Ishin kohë të vështira për regjimin. Njerëzit braktisën shkallët e Stadiumeve dhe iu drejtuan ambasadave dhe Shesheve e, më pas, edhe porteve dhe Kufijve. Në stade nuk do ktheheshin për shumë vite me radhë. Bashkë me ta, comme unë….
