Banalité et së keqes

Hannah ARENDT

Otto Adolf Eichmann (Ajhman), né avec Karl Adolfit et Maria Sheferlingut, n'a pas eu le temps de voyager à Buenos Aires le 1er mai 1960, et a transporté Israël dans ma ville, mon avion a été transporté pour Gjykatës dans la région de Jérusalem. le 11 avril 1961, duhet të përgjigjej për pesëmbëdhjetë akt-padi, pasi kishte kryer, "në bashkëpunim me të tjerë", krime kundër popullit hebre, krime kundër njerëzimit dhe krime lufte nën regjimin nazist, veçanërisht gjatë Luftës së Dytë Botërore”.

Hannah Arendt (Hana Arend) est venue à Jérusalem pour devenir « New Yorker ». Merr pjesë në debatin zhvilluar në sallën e gjyqit dhe në artikujt që do të shkruajë për gazetën do të nxjerrë në pah dhe do the studiojë jësisht problemet moral, politike dhe ridike që qëndrojnë pas çështjes Ajhman.

Prej këtej lind një libër polemizues: shtron pyetje që kurrë s'do të donim t'i shtronim, jep përgjigje që nuk e kanë sigurinë qetësuese të një manikeizmi të lehtë.

Et Keqja që Ajhmani mishëron i duket Arendit « banale », et donc dhe më e tmerrshme, sepse shërbëtorët et saj pak a shumë të vetëdijshëm nuk janë veçse burokratë të vegjël, gri.

Kasapët et këtij shekulli nuk kanë « madhështinë » et démonëve : janë teknikë, i ngjasojnë shoshoqit dhe na ngjasojnë.