Plaku dhe deti

Ernest HEMINGWAY

'Plaku dhe deti' është një tregim për forcen dhe dinjitetin e shpirtit të njeriut. Je symbolise et j'ai un trajton pyetjen et madhe, si je deri ku duhet të shkojë njeriu, deri ku duhet të guxojë. Pour Heminguejin njeriu, edhe kur e di se do ta kapërcejë të zakonshmen, se po shkel përtej saj, në trevën e dyluftimit të pabarabartë, madje të vetë vdekjes, nuk ka përse të tërhiqet pa e provuar.

Më mirë të kthehesh i mundur pasi e ke provuar ndeshjen, pasi e ke treguar se e ke guximin ta bësh, sesa të dështosh pa e bërë provën. Plaku et cet article sont en train de voir et d'arriver à që nuk et kishte bërë tjetërkush dhe nuk ka rëndësi se nuk e soll edhe mishin e peshkut për ta ngrënë. Kjo nuk ishte një sprovë për të sjellë diçka për të ngrënë, por për të sjellë një provë të guximit dhe të krenarisë. Është një ngjarje në kufirin e së pamundurës, nga e cila peshkatari është kthyer fitimtar. Në këtë kuptim, rrëfimi kishte forcecë tërheqëse për një shkrimtar, si Kadareja, and cili jo një here në veprën e vet shkon te kufiri and së pamundurës, madje te vetë kufiri midis jetës e vdekjes. Konstandini n'a rien à voir avec le kapërcyer kufirin, se trouve dans l'idée de pëlqenin et reja, kapej ma passion, duke i çuar nganjëherë gjer në skaj.

Pour Stresin, Konstandini de Doruntina qenë përpjekur të thyenin ligjet që i mbajnë të mbërthyera qeniet e gjalla, qenë përpjekur të thyenin ligjet e vdekjes, të arrinin të pamundurën. Plaku et Heminguejit shkon tepër large, që të tregojë se çfarë është et zoti të bëjë njeriu dhe çfarë mund të durojë. Në filozofinë et tij, njeriun mund ta asgjësosh, por jo ta mposhtësh.