Kronika e zogut kurdisës

Shpesh të shoh në ëndërr-ëndërra të gjalla me histori shumë të qarta. Në këto ëndërra ti je gjithmonë duke më kërkuar me dëshpërim.

Jemi në një lloj labirinthi, dhe ti vjen gati deri aty ku jam unë? Bëj edhe një hap! Jam mu këtu !? dua të bërtas unë dhe sikur ti të më kishe gjetur dhe të më merrje në krahë, ky tmerr do të mbaronte dhe çdo gjë do të kthehej siç kishte qenë. Por unë nuk isha kurrë në gjendje të bërtisja.

Dhe ti nuk më gjeje dot në errësirë dhe më anashkaloje dhe zhdukeshe. Ishte gjithmonë njësoj. Por megjithatë këto ëndërra më ndihmuan dhe më dhanë kurajo. Të paktën, e kisha akoma fuqinë të ëndërroja.

E dija që im vëlla nuk më ndalonte dot të ëndërroja. Isha në gjendje të ndiej që ti po bëje gjithçka që mundje për të mu afruar. Ndoshta ndonjë ditë do të më gjëje, do të më shtrëngoje në krahë dhe do ta shkundje këtë pisëllëk që më mbuolntë dhe do të më hiqje përherë nga ky vend. Ndoshta ti do ta prishje magjinë dhe do të vijë vulën tënde që vetvetja ime e vërtetë të mos ikte më kurrë prej teje. Kështu mund ta mbaja një flakëz të vogël shprese gjallë në atë vend të ftohtë, të errët pa dalje-kështu munda të ruaja notat më të vagullta të zërit tim. E mora fjalëkalimin për të hyrë në këtë kompjuter sot mbasdite.

Dikush ma dërgoi me postë speciale. Këtë mesazh po ta dërgoj nga zyra e tim vëllai. Shpresoj që do e marrësh.