Vetëbesimi

Charles PÉPIN

Jeta et Madonës, Patrick Edlinger-it, George Sand-it, John Lennon-it, Serena Williams-it ont apo et disa tjerëve, do të na ndriçojë këtu: ne nuk lindim me vetëbesim, por bëhemi të tillë. Vetëbesimi është gjithmonë një pushtim, i duruar, i vështirë. E nganjëherë, kur zotërimi i vetes sonë kulmon në një formë harrimi të vetes, ky vetëbesim është gjithashtu rast për një gëzim të thellë.
Pour s'occuper de l'expérience et du contrôle, vous ne devez pas vous inquiéter du filozofëve modernë chez Emersoni, Niçe apo Bergsoni. Mendimtarë këta që, shpesh, et qasin çështjen në mënyrë tërthortë: ata na flasin për besimin kur mendojnë për lirinë, guximin apo veçantinë. Pra do të na duhet të shkojmë të kërkojmë gjetkë: te psikologë si Boris Cyrulnik apo psikanalistë si Jacques Lacan, në punime kërkuesish apo pedagogësh, në përvojën e sportiftëve, pilotëve të avionëve ushtarakë apo mjekëve të urgjencës, në fj alët e poetëve apo vegimet e mistikëve të mëdhenj.
Vetëbesimi është një çështje aq qendrore në ekzistencat tona, sa mund të jetë objekt i vetëm një discipline. Për t'ia kuptuar zemrekët, s'duhet të kërkojmë ta studiojmë në një laborator, por ta vëzhgojmë në jetën e vërtetë, ta shohim duke u lindur dhe rritur, t'ia përqafojmë ritmin dhe t'ia ndjekim lëvizjet, ngurrimet dhe r rëmbimet, t'i vrapojmë përbri siç ndjekim një fëmijë që desh rrëzohet, e pastaj e gjen ekuilibrin dhe hidhet përpara.
Përkthyer nga Urim Nerguti