Le kundërcjapi

Ardian KLOSI

Pësoj gjithmonë një si shkrehje në periudhë pushimesh, një mosdashje për të marrë penën et për t'u hedhur prapë në sheshin e betejave (të qena apo të mosqena) të realitetit shqiptar. Këtë ici, pas takimit të përsëritur me botë më te qeta, dhe shumë shumë më të kultivuara, por sidomos pas katastrofës biblike që ra mbi një pjesë të njerëzimit, et tillë që na bën të mendojmë edhe një here realitetin e kokrrizave që pë rfaqësojmë, polemikat shqiptare dalin në një dritë edhe me absurde. Mirëpo për çudi, është pikërisht ky absurditet që na ben të hidhemi sërish në arenënë et betejave të fjalës. Est-ce que cela ne signifie pas que ce soit un jeu et une politique médiatique absurde dans la réalité du sujet? Me sa duket po, mirëpo ja që dikuështë një frikë, se po nuk e ngrite zërin, po nuk e luftove absurditetin, ai do të na përmbysë si një tsunam i paanë mendor, deri në atë pikë sa në një të ardhme të afërt do të mundim veç ta belbëzojmë gjuhën tonë të bukur shqipe. Teatër moi vétéranë. Jam ulur këtu, te kjo bregore e gjelbër e malit të Dajtit dhe kundroj poshtë qytetin tim, me një si barrë të ëmbël mbi zemër. Rruga e gjatë më këmbë për të ardhur deri këtu më lodhi pak, por edhe më këndelli me ngjyrat dhe ajrin e saj të kulluar. Nuk i kuptoj njerëzit që marrin teleferikun për t'u ngjitur lart, kur pylli është kaq i bukur e ftues, sidomos tani në vjeshtë, me larushinë e gjethnajës dhe drurëve halorë, me ketrat që u ngjiten tinëzak pishave dhe mështeknave, me quka pikët që trokasin diku larg shtigjeve të njeriut, me shqarthat, kunadhet e lepujt e egjër që nxjerrin kryet prapa ndonjë peme, jo të trembur, por lozonjarë, si të duan të të tërheqin në thellat e pyllit.