Mëria et Zanave

Grigor BANUSHI

- Ne e donim shumë vajzën tonë, Zoti komisar. - Këto fjalë erdhën si balsam zbutës mbi trurin plagë të Marinit. - Irena ishte qëllimi i jetës sonë, por ajo iku, u zhduk, fluturoi si një ëngjëll.
Ô Zot ! Tha Marini me vete, ishte një nënë që kërkonte dhe vajtonte të bijën, apo ishte një zë i ëmbël që récitonte ngadalë, si një përshpërimë ndonjë poet të vendit të saj. Dallohej akcenti feshfëritës and polonishtes, megjithëse Olga Bradovska fliste një gjermanishte te pastër. Zëri nënës fatkeqe vinte si një gurgullimë kroi et përzier me fërshëllimën e lehtë të puhizës mbi gjethe.
Nëna et Irenës ne s'ennuient pas, si të kishte frikë se mos shqetësonte njeri, se mos e mërziste komisarin, apo se mos e zemëronte Lotar Klainbergun dhe ai u kthehj përsëri britmave të tij, Olga Bradovska me zë të qetë se si ishte nisur vajza e pneu për në Mal të Zi dhe për në Shqipëri.
Zonja Bradovska përsëriti disa herë duke treguar këmbënguljen e së bijës për të shkuar në Shqipëri, në atë vend për të cilin kishte dëgjuar shumë nga e ëma e saj Maria, në atë vend ku gruaja polake, e shoqja e inxhinierit të veille Viron Konjari kishte vuajtur , ishte sfilitur, ishte torturuar e burgosur dhe kishte ikur në vendin e saj duke lënë pas njË dashuri, burrin e saj të burgosur, por duke marrë me vete një tjetër dashuri, vajzën e saj të vetme Olgën.
La zone Bradovska est là pour réparer et réparer tout ça. Ajo kujtonte turbbull vetëm fytyren et tij të mpakur, të trishtuar. Mbante med më vonë lotët et nënës së saj para fotografisë së babait të trishtuar.