Menu

Simonetta Agnello Hornby

«Duket sikur Menuja është shndërruar në një shpirt që na vigjilon përmbi krye e që nuk do të gjejë prehje derisa t'u bindemi urdhrave të saj».

Les personnages de Maria Rozalia Inxerilos, et leurs menus, sont plus en mesure d'imaginer les graphiques. E, bashkë me të edhe e gjithë qyteza e Rokakolombës, në Siçilinë e viteve gjashtëdhjetë, me një grup personazhesh që vërtiten rreth misterit të kësaj shërbyese-padroneje të pakrahasueshme, punëtore në familijen Alfalipe de l'administrateur et paç muar e pasurive të pneu. Me vdekjen e saj, të gjithë fillojnë të flasin për të: sepse i dinë dhe nuk i dinë të fshehtat e saj, sepse disa e urrejnë dhe e mallkojnë e da e kujtojnë me mirënjohje.

Les menus, les romans et les écrits de Simonetta Agnello Hornby, n'ont pas réussi à s'en prendre à eux et à les mettre en scène, en s'attaquant au graphisme romain pour punir le graphisme et au graphisme de Massimo Fenatit. Vepra je përmbahet origjinalit dhe e respekton atë, por është gjithashtu autonome dhe fasuese, et me pasuruar da skena të pabotuara më parë – me një « kapitull të humbur », të cilin nuk e gjejmë në romanin që kemi njohur deri më sot.