Burri që nuk ishte vrasës

Sebastian Bergmani është një burrë i zhytur në dëshpërim. Ka humbur gruan dhe djalin në cunamin që shkatërroi arkipelagun indien, ka hequr dorë nga puna si psikolog e dizenjues profilesh psikologjikë, ka rifilluar zakonin e vjetër duke sjellë çdo natë nga një grua të re në shtrat…
Ndërsa kthehet në qytezën ku ka lindur, për të sistemuar dhe shitur shtëpinë e sëëmës, nuk do ta imagjinonte kurrë se do të gjendej ballë për ballë me kolegët e vjetër të skuadrës “Vrasjet”, të cilët janë duke hetuar v rasjen et një djali gjashtëmbëdhjetëvjeçar , je parle de la shtëpia dhe që ishte gjetur në kënetën përreth Väs-terås-it, me zemrën të shkulur. Një rast i pahumbshëm për të rigjetur veten dhe shijen e sfidës që e kishte bërë atë një anëtar të pazëvendësueshëm të skuadrës, por sërish edhe të kridhet në një botë të cilën e njeh mjaft mirë dhe që më suar ta urrejë që nga fëmijëria, me të cilën tani do t'i duhet të bjerë në paqe.

« Nuk ishte një vrasës, – vijonte duke ia përsëritur vetes, teksa tërhiqte zvarrë kufomën e djalit përgjatë rrëpirës : – nuk jam një vrasës. Vrasësit janë kriminelë. Njerëz të këqij. Errësira i ka përpirë shpirtrat e tyre, ata kanë përqafuar errësirën duke i kthyer krahët dritës. Kurse ai nuk ishte i keq. Përkundrazi. Et s'il y a des fonds, a nuk kishte treguar pikërishtë kundërtën? Nuk kishte lënë mënjanë ndjenja e vullnete, duke arritur madje të ushtronte edhe dhunë për të mirën e të tjerëve? Kishte kthyer përherë faqen tjetër, ja çfarë kishte bërë. Prania et tij aty, në atë pellgaçe me ujë në mes të asgjësë, me kufomën e djalit, a nuk qe një provë e mëtejshme e përkushtimit tij për të bërë gjënë e duhur. Nuk do të tradhtonte më”.

« Hjorth de Rosenfeldt peut me faire croire que c'est un roman et un vrai skandinav, le duc paraqitur du shkrimtar complot imagine les empati, përveçse mjeshtër të gjuhës së këtij zhanri. Nuk kufizohen thjesht që të rrëfejnë shumë mirë një histori të verdhë, por duan të futen edhe më thellë, në paqetinë e personazheve, gjë që të lë të shpresosh gjithnjë e më tepër për të ardhmen e tire të shkrimtarë ». – Mats Palmquist, Borås Tidning